Któregoś dnia zadzwonił do mnie Piotr Żurowski i poprosił o to abym napisała kilka słów na temat Sceny na Piętrze, zaznaczył przy tym, że nie ma to być laurka. Tak więc piszę „nielaurkę”.
    Rok 1990. Przyszłam na przesłuchania do programu telewizyjnego, które odbywały się w galerii Sceny na Piętrze, gdyby nie ten fakt pewnie nie zostałabym aktorką, bo właśnie       od Sceny wszystko się zaczęło. Później wielokrotnie zapraszano mnie do programów produkowanych przez Scenę abym zaśpiewała już jako aktorka. Koniec końców w 2000 roku z pomocą Fundacji i Sceny na Piętrze zrealizowałam swój recital pt.: „Na deszczowe dni”
    Za kulisami Sceny na Piętrze zawsze pachnie świeżo zaparzoną kawą i nie ma tu rzeczy, przedmiotu, nie mającego swojego miejsca. Jeżeli miałabym kiedyś podać przykład poznańskiej rzetelności, solidności, dokładności to z czystym sumieniem powiedziałabym: SCENA NA PIĘTRZE!